Ανασκολόπιση του 2012

...το οποίο για να είμαι ειλικρινής ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον στα του οίκου. Στα του δήμου, ας μην αναλύσω ακριβώς τι σκέφτομαι. Διάλεξα και μία φωτογραφία ανά μήνα αν και νομίζω ότι σχεδόν όλες τις έχω ξαναβάλει.

• Γενάρης: μετά από προετοιμασίες, χαρτιά, email, μετακομίσεις, γιορτές, λύπες, αγορές, κρατήσεις, αναχωρούμε ένα βράδυ από την Ηγουμενίτσα. Μετά από δυο μέρες, φτάνουμε στην Αβινιόν.




• Φλεβάρης: πιάνουμε σπίτι στο χωριό και προσπαθούμε εις μάτην να αντιμετωπίσουμε το κρύο που πλακώνει. Επίσης προσπαθώ (εις μάτην ξανά) να μάθω όλα τα μονοπάτια της περιοχής. Προς τα τέλη του μήνα θα καταφέρουμε επιτέλους να ξεμυτίσουμε.




• Μάρτης: οι πρώτες πραγματικές βόλτες. Η γαλλική γη δεν φαίνεται και τόσο άσχημη. 




• Απρίλης: βόλτας συνέχεια. Η φύση ξυπνάει και η ύπαιθρος ομορφαίνει όλο και περισσότερο.




• Μάης: με τις πρώτες ζέστες έρχεται και το πρώτο μας βουνό, το Ventoux. Σα να μην έφτανε αυτό έρχονται δύο Πάσχατα, πρώτα καθολικό και μετά ορθόδοξο, κατά τη διάρκεια των οποίων κουρσεύουμε σπίτια φίλων και φίλων φίλων προς ανατολάς και δυσμάς.




• Ιούνης: Cevennes. Ίσως ό,τι καλύτερο ανακαλύψαμε σ'αυτήν την χώρα μετά το κατσικίσιο τυρί. Θα τα επισκεφτούμε πολλές πολλές φορές ακόμη.




• Ιούλης: επιτέλους Vercors! Αυτά τα βουνά τα είχα σταμπάρει πολύ πριν μετακομίσουμε και μου είχα υποσχεθεί ότι θα πάμε. Δεν μου χαλάω το χατήρι σχεδόν ποτέ.




• Αύγουστος: οι πρώτες μας διακοπές στην Ελλάδα και προσπαθώ να μην επιτεθώ σε διάφορα φρούτα με τα οποία διασταυρώνομαι. Θα τα καταφέρω τελικά χάρις στην φαμίλια, μερικούς καλούς φίλους και δυο γερές Ηπειρώτικες κορυφές.




• Σεπτέμβρης: επιστροφή στην βάση και (σχετική) ηρεμία. Να κάτσουμε και λίγο μέσα γιατί το καλοκαίρι ήταν πολύ γεμάτο.
  
  


• Οκτώβρης: η ανάβαση του Mont Aigoual, η πιο ζόρικη που έχουμε κάνει. Ώρα να ανεβάσουμε ένα κλικ τους επόμενους στόχους.




• Νοέμβρης: λίγο από φθινοπωρινά χρώματα αλλά και μια ωραία βόλτα στην Βαρκελώνη. Από τα μέσα του μήνα και μετά, τα κεφάλια μέσα.




• Δεκέμβρης: ουσιαστικά ξεκίνησε κοντά στις 15 με προετοιμασίες για την Γοτθική επιδρομή δέκα μέρες μετά. Τελικά η γραμμή άμυνας κατέρρευσε και βρισκόμαστε εν μέσω εχθροπραξιών.

Πίτσα, μπύρα, αγιοβασίλαινα.
Δεν κάνουν μόνο στο Κέιπ Τάουν γιορτές
με ήλιο!

Άντε τώρα και του χρόνου με υγεία πάνω απ'όλα και καλά μυαλά, θα χρειαστούν!

...και τώρα τι κάνουμε έξι ώρες στο Περπινιάν;

Μεγάλη μέρα σήμερα, μετά από έναν μήνα στην τσίτα επέστρεψα σπίτι και δήλωσα ότι δεν θα κάνω καθόλου δουλειά. Αντ'αυτού έπαιξα Angry Birds, παπαρίστηκα στο Twitter, πήρα όποιον ξέρω και δεν ξέρω τηλέφωνο και τώρα ήρθε η ώρα να γράψω και λίγο.

Σε περίπτωση που δεν θυμάσαι, είχαμε μείνει εδώ.

Λοιπόν πρωινό ξύπνημα, ετοιμάζουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες και φεύγουμε με το αμάξι για το δίπλα χωριό απ'όπου στις 7 η ώρα περνάει το λεωφορείο για Νίμ-ε (το σκέφτομαι από τότε και πλέον γελάω κι εγώ). Βέβαια το λεωφορείο θα φτάσει μιάμιση ώρα στην μεγαλοπρεπή μας πρωτεύουσα. Είναι το πρωινό βλέπεις και κάνει τουρνέ όλο το νομό για να μαζέψει τη νεολαία να την πάει στα σχολεία. Στη Νίμ-ε λοιπόν κενό για μια ωρίτσα και κάτι. Βόλτα και καφεδάκι.

Η κεντρική πλατεία

Ο κορκόδειλας με το φοινικόδεντρο
είναι το σύμβολο της πόλης.

Από εκεί τσιμπάμε το τρενάκι και φεύγουμε καρφί για το Περπινιάν όπου έχουμε την γερή μας αναμονή. Η πόλη καθόλου εντυπωσιακή αρχικά είναι η αλήθεια αλλά έχει λίγο απ'όλα:

Ολίγη από φοινικόδεντρα...

Ολίγη από κανάλια...

Ολίγη από τυπική, γαλλική Place de la République...

Ολίγη από Αλ Αραμπίγια...

Ολίγη από Καταλούνια...

...και αρκετή από πολύχρωμα κτίρια στο κέντρο.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα είδαμε όλα από τρεις φορές κάνουν τελικά το Περπινιάν αρκετά γοητευτικό. Βέβαια υπάρχει ακόμη ένα κάστρο που δεν είδαμε γιατί πού να τρέχουμε ως εκεί με τις τσάντες, μια ενδιαφέρουσα εκκλησία και ένας πύργος που απέμεινε από τα τείχη της πόλης.

Α κι αυτό:

Το θέατρο του Αρχιπελάγους. Πολύ με άρεσε.

Νύχτωσε πλέον και περιμέναμε να μας μάσει το λεωφορείο έξω από τον σιδηροδρομικό, μεγάλη αγάπη του Νταλί που υποστήριζε ότι πρόκειται για το κέντρο του σύμπαντος, εκπέμπει ενέργεια και είναι έμπνευση για πολλά του έργα.

Τώρα τον ανακαίνισαν και δεν φαίνεται τι ήταν
αυτό που ενθουσίαζε τον Σαλβαντόρ. Λένε πάντως ότι ο
παλιός σταθμός ήταν τελείως της σειράς και ότι ο καλλιτέχνης
ήτο μάλλον μαστουρωμένος.

Βέβαια τον έχουν κάνει λίγο πολύχρωμο μέσα,
μπας και εισπράξουν λίγη υπεραξία.

Τι γύρευε ο Νταλί στο Περπινιάν; Πρώτον είναι δίπλα στα μέρη του. Δεύτερον, οι κακιές γλώσσες λένε ότι περνούσε τα σύνορα με τους πίνακές του ανυπόγραφους, ωστέ να γλυτώσει τους φόρους κατά την εξαγωγή. Εκεί, πήγαινε σε ένα ξενοδοχείο, τους υπέγραφε και μετά τους έστελνε σε όλη τη Γαλλία με το τρένο.

...εγώ πάλι περίμενα να σκάσει μύτη κανένα λεωφορείο-χρέπι, σαν κι αυτά που μας περνούσαν την Κατάρα χωρίς αλυσίδες το (όχι) μακρυνό 1999. Αντ'αυτού σκάει μύτη μια τεχνολογία με δερμάτινα μπάκετ καθίσματα και από ένα μέτρο χώρο για τα πόδια. Αν το ήξερα ότι είναι έτσι μπορεί και να διάλεγα λεωφορείο από την αρχή.

Επίλογος:

Μπαίνουμε Βαρκελώνη και η κίνηση είναι λιγοστή. Σπάει μόνο από αγέλες περιπολικών που ανεβοκατεβαίνουν με τις σειρήνες αναμμένες. Ο σταθμός, το σπίτι της Λουθίας και ανάμεσα η Πλάθα ντε Καταλούνια όπου είναι η συγκέντρωση. Το μετρό δε λειτουργεί μου λέει στο τηλέφωνο, ούτε τα λεωφορεία. Άστο της λέω, θα έρθουμε με τα πόδια, το είδα στον χάρτη και είναι πανεύκολο. Ο καιρός είναι πολύ ζεστός για την εποχή και η πόλη μου βγάζει μια αίσθηση Αθηνοθεσσαλονίκης, θα μπορούσα να προσανατολιστώ και με κλειστά τα μάτια. Πράγματι βρίσκουμε τον δρόμο εύκολα, 45 λεπτά περπάτημα. Τελευταίος όροφος. Φτάσαμε.

(Προλαβαίνω μια ωρίτσα δουλειά τώρα)

Να κεράσω κρασάκι;

Μη ρωτάς γιατί και πώς, μη ρωτάς γιατί λείπω τόσες μέρες. Ελπίζω να επανέλθουμε σε κανονικούς ρυθμούς το σαββατοκύριακο. Μέχρι τότε όμως, πάμε μια φθινοπωρινή βόλτα.

Είχαμε πεταχτεί στο παρά-παραπέρα χωριό όπως κάθε Σάββατο πρωί για να κάνουμε το shopping της εβδομάδας, καροτοκουνουπίδια, μανιταροχόρτα και μηλομανταρίνια. Και αυγά. Μετά τραβήξαμε προς τον Ροδανό για να στρώσω την ψηφιακή και να γνωριστούμε καλύτερα. Είχα μπανίσει τη γέφυρα από τότε που ήρθαμε:

'Εκανα και κάτι τέχνες...

Δυο χιλιομετράκια παρακάτω έχει τα χαλάσματα ενός κάστρου που έβλεπα από απέναντι. Περιφραγμένο αυτό και μερικά στρεμματάκια γύρω, με μια σπιταρόνα μέσα. Φυσικά ιδιωτικό. Αυτό μάλλον δεν θα το χωνέψω ποτέ.

Τέλος, πήγαμε στο Chateauneuf-du-Pape που είναι δίπλα ακριβώς. Το όνομα το έχει πάρει από τους Πάπες που μετακόμισαν στις αρχές του 14ου αιώνα στην Αβινιόν. Ήτανε λέει μερακλήδες και τους αρέσαν τα κρασιά οπότε προώθησαν την αμπελουργία σ'εκείνη την περιοχή.

...και πάνω στον λόφο του Chateauneuf έχει και καστράκι:

...κι από εκεί φαίνεται και το άλλο κάστρο, αυτό της Αβινιόν.

Άντε σ'αφήνω τώρα, με περιμένει αυτός ο Πάουερ Πόηντ! Άρχισα να κάνω και πλάνα για το καλοκαίρι, πού να στα λέω!

Ξαναβεντού

'Ηρθε η ώρα για τα πρώτα χιόνια της χρονιάς! Όχι τώρα, πάει ένας μήνας σχεδόν. 'Οταν δεν έρχονται σε σένα τα χιόνια καλό είναι να πηγαίνεις εσύ να τα βρεις. Αλλά πρώτα:

Αν θες να ψήσεις καλή και μαλακή προβατίνα στα κάρβουνα θέλεις πρώτα απ'όλα καλό κρέας. Καλά σιτεμένο, όχι χαζά. Παῖδια αν θες να κάνεις παιχνίδι με τα χεράκια, μπουτάκι αν θες πιο πολύ τσιτσί. Λίγο αλάτι και μπόλικο κόκκινο πιπέρι. ΟΧΙ ΛΑΔΙ! Έχεις δει τι κουβαλάει πάνω το κρέας; Βάλε κάρβουνα. Πολλά, θέλει φωτιά καλή. Το κρέας μην το γυρίσεις πολλές φορές και κράτα κι έναν πυροσβεστήρα κοντά γιατί μόλις αρπάξει θα φωνάζεις:
-Γυναίκαααααααα! Φέρε νερό!
Άστην ώρα πάνω, να γίνει καλά. Μετά φάτην.

Ειδική συμβουλή από την ντόπια: Αν είναι αρσενικό το ζώο, μην είναι στην περίοδο που προυτσαλιέται γιατί βρωμάει.

Τι να σας κάνω, κουβαλιέστε που κουβαλιέστε ως εδώ ψάχνοντας συμβουλές, να βάλω και γω τα πέντε σεντς μου (όχι 100% δικά μου αλλά λέμε τώρα).

Λοιπόν λέγαμε για την δεύτερη επίσκεψη στο Ventoux (η πρώτη εδώ). Μιας και είμασταν για τα καλά μέσα στο φθινόπωρο θέλαμε να βγούμε λίγο στο δάσος με τα κόκκινά του, τα κίτρινά του κτλ κτλ. Τα συγκεκριμένα δάση τα είχαμε μπανίσει από την άνοιξη και απλά περιμέναμε να έρθει η ώρα τους. Βρήκα και μια ενδιαφέρουσα διαδρομή, αυτήν την φορά όχι ιδιαίτερα δύσκολη αλλά με μια καλή κατεβασιά πάνω σε βρεγμένα φύλλα. Την έφαγα την βουτιά μου δηλαδή.

Χωρίς πολλά-πολλά λόγια:

Το ξεκίνημα

Λευκό-κόκκινο η σήμανση για μονοπάτι GR

Ο δυνατός αέρας μια βδομάδα πριν
έριξε κάτω όλα τα φύλλα...

...αλλά καθάρισε τον ουρανό...

...κι έριξε ένα καλό χιονάκι!

Εδώ τραυμάτισα τον πισινό και τον
εγωισμό μου.

Από εκεί και πέρα βόλτα στο δάσος και παιχνίδια με το φως.

Μια τελευταία όπως φεύγαμε με το αμάξι:

 

101

Μαζί με τη σημερινή φτάσαμε τις εκατό και μία αναρτήσεις. Ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις θα κάνω επετειακού περιεχομένου κείμενο με μπόλικες κρυάδες.

Τον Μάρτη λοιπόν, εγκατέστησα Google Analytics για να μπορώ να μαζεύω στατιστικά για τους επισκέπτες της σελίδας (μεγάλος ρουφιάνος). Έχω πει ότι είμαι λίγο φρικιό με τα στατιστικά της σελίδας; Έχουν αρκετό χαβαλέ ώρες-ώρες. Το έμαθες κι αυτό λοιπόν, πάμε τώρα στην ανάλυση:

• Από τον Μάρτη λοιπόν πέρασαν από εδώ 2.700 μοναδικοί (και ανεπανάληπτοι θα έλεγα) επισκέπτες. Μη χαίρεσαι, μόνο 32.88% ήρθαν για να μείνουν, οι άλλοι ήταν περαστικοί. Επίσης, το 72% των επισκέψεων διαρκούν εώς 10 δεύτερα.

• Η κατάταξη των επισκεπτών ανά χώρα είναι:

1. Ελλάδα (προφανώς)
2. Γαλλία (πώς θα γινόταν διαφορετικά)
3. Αγγλία (να είναι καλά ο αδερφός και μια αγελαδίτσα)
4. ΗΠΑ (τώρα με Ομπάμα ξανά, περιμένω βελτίωση)
5. Γερμανία (Βιολόγε πατώσατε)
6. Ισπανία (γεια σου Λουθία με τα ωραία σου!)
7. Βέλγιο (έχω έναν υπόψιν, κάντους δύο)
8. Κύπρος (τζάμπα τα δωδεκάρια ρε!)

 

• Θέλεις ανά πόλη;

1. Αθήνα (προφανώς)
2. Θεσσαλονίκη (μας φάγαν πάλι ρε οι κάτω, ξυπνάτε!)
3. Κέρκυρα (ΚΕΡΚΥΡΑ???)
4. Μονπελιέ (σικέ αυτό)
5. Γιάννενα (μόνο για σας γράφω αλλά εσείς στα @@ σας)
6. Παρίσι (τυχεροί, δίπλα στα Γιάννενα σας έβαλα)

 Τι ψάχνει όμως στο Google αυτός που καταλήγει εδώ;

• Οι περισσότεροι προφανώς έψαχναν με το όνομα του blog στις διάφορες πιθανές μορφές του (e-provatina, e-προβατίνα, eprovatina, provatina blog, i probatina, καθώς και e-prova tina)
• Μετά έρχονται οι μερακλήδες (προβατίνα, προβατίνα συνταγές, προβατίνα στη γάστρα, συνταγές με προβατίνα, προβατίνα στα κάρβουνα, προβατίνα με πατάτες, πώς ψήνουμε την προβατίνα, πού θα φάω προβατίνα, θέλω να βρω μια προβατίνα, κουνέλι στη σούβλα, άσπρα σπαράγγια). Έχω γράψει και για σούπες αλλά δεν ενδιαφέρθηκε κανένας...
• Έχουμε μπόλικους πιστούς που μας επισκέπτονται ψάχνοντας κυρίως για τη Μονή Στομίου. 
• Αμέσως μετά έρχεται η Βωβούσα κυρίως λόγω του καταφυγίου. Μάλλον έψαχναν αυτό. Έπονται οι Καλαρρύτες, η Γράμμουστα, το Γαναδιό και η Καστάνιανη.
• Από κορυφές, νικήτρια είναι η Αστράκα φυσικά.
• Για τους έξι που ήρθαν εδώ ψάχνοντας τι να κάνουν όταν βρουν σκορπιό στο σπίτι, έχω να συμβουλέψω υπομονή. Μετά τους πρώτους 4-5 σταματάν να σε τρομάζουν τόσο. Όχι ότι πρόκειται να φύγουν δηλαδή.
• Κάτι σποραδικές επισκέψεις από κόσμο που ψάχνει για εγκαταλειλειμένα χωριά από εδώ κι από εκεί μου θυμίζουν τα άπειρα ξενύχτια που έχω κάνει χαρτογραφώντας τα και ψάχνοντας πληροφορίες.
• Αυτή που έκανε αναζήτηση για το χωριό Ντερέκιοϊ στα Μουδανιά, λογικά είναι η μάνα μου που παρασύρθηκε και είπε να ξαναδιαβάσει τον κανακάρη της.
• Κάτι άλλοι που θέλουν να πάνε στον Πεντάλοφο Κοζάνης για φάσες ή ψάχνουν fisigia gia gourounia, φτου φτου μακρυά από μας.

Άλλοι πάλι έχουν απορίες και θα χαρώ πολύ να τους τις απαντήσω:

• nimes γαλλία ταυρομαχίες εισιτήρια: δεν είναι πολύ ακριβά, κανένα εικοσάρι υπολόγισε στις πιο σημαντικές. 
• αναγόμωση καρότου: ορίστε;
• καμμιά θεσσαλονικιά για ψώνια: ξέρω μερικές, να βάλω τα τηλέφωνα;
• κερασιές ή αμυγδαλιές έχει η Ιαπωνία: απ'ό,τι είδα έχει και από τα δύο, είναι όμως πιο γνωστές οι κερασιές της.
• ο καιρός στην Αβινιόν: ψυχρούλα, σήμερα είχαμε την πρώτη πάχνη.
• πόσο καταναλώνει μια προβατίνα: λίγο, ειδικά αυτές οι καινούργιες οι υβριδικές που μπαίνουν και στον δακτύλιο.

Βέβαια έχει και το Blogger δικά του στατιστικά που σε αρκετά διαφωνούν με του Google. Σε ένα μόνο συμφωνούν: ότι 80% δουλεύετε για τον Μπιλ τον Γκέητς!

Α, να μην το ξεχάσω: να πηγαίνετε να βλέπετε τις φωτογραφίες του Μήτσου από τα Γιάννενα αφού σας αρέσει η Ήπειρος. Έφτιαξε blog και τις βάζει.

Αυτοπαθής απεργία

...διότι αν δεν είχε γίνει η απεργία δεν θα είχαμε αργήσει να φτάσουμε στην πόλη και ακολούθως θα μπορούσαμε να κατεβούμε μια βόλτα από την απεργία.

...και για να πω την αλήθεια ψηνόμουν. 

...και πού'σαι:

Το καταραμένο ταξίδι

Ακολουθούν αποσπάσματα από το προσωπικό μου ημερολόγιο:

Πέμπτη, 5 Απριλίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

για την φίλη μου την Λουθία σου’χω πει; Όχι ε; Κάτσε να μάθεις τότε. Η Λουθία είναι μια σπανιόλα που για κάποιον ανεξήγητο λόγο όταν όλος ο κόσμος πήγαινε για Erasmus στην Κοπεγχάγη, στο Παρίσι ή το Βερολίνο, αυτή πήγε στα Γιάννενα. Εκεί και γνωριστήκαμε, χάρις στην μεσολάβιση του Χαρίλαου που τον καιρό εκείνο ήταν senior erasmus welcomer στο UoD (University of Durut για τους κατέχοντες), και η αλήθεια είναι ότι κάναμε καλή παρέα όλοι μαζί. Έκατσε μαζί μας έναν χρόνο περίπου και μετά με δυσκολία μας άφησε και την αφήσαμε για να γυρίσει στην Ισπανία της. Από τότε κρατήσαμε μια σποραδική επικοινωνία ελπίζοντας κάποια στιγμή να ξανασμίξουν οι δρόμοι μας.

Φέτος λοιπόν έπιασε δουλειά στην Βαρκελώνη κι εγώ εδώ που είμαι. Η απόσταση μας πλέον είναι κάτω από 500χμ οπότε είναι εφικτή μια επίσκεψη. Να φροντίσω με την πρώτη ευκαιρία να κανονίσω να πάμε!

Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

να θυμηθώ να κοιτάξω πότε θα πάμε στη Λουθία.

Τρίτη, 24 Ιουλίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

θύμισε μου σε παρακαλώ να κανονίσω να πάμε στη Βαρκελώνη γιατί μόνος μου αποκλείεται.

Σάββατο, 8 Σεπτεμβρίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

κάτσαμε σήμερα με τη Μυρσίνη και βγάλαμε πλάνο για τις βόλτες/επισκέψεις μας σε βάθος διμήνου. Είπαμε, αν δεν είναι πολύ ακριβά τα εισιτήρια, να πάμε μέσα στο Νοέμβριο και στη Λουθία!

Σάββατο, 15 Σεπτεμβρίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

σήμερα αγόρασα τα εισιτήρια για την Ισπανία. Αεροπορικώς φεύγουμε με low cost από Μασσαλία, μέχρι εκεί θα πάμε με το αμάξι. Το καλό είναι ότι τσίμπησα τα φτηνότερα εισιτήρια του μήνα, οπότε θα μας βγει μαζί με το πάρκινγκ και τα διόδια μόνο 20-30 ευρώ ακριβότερο από το αν παίρναμε τρένο ή το αμάξι. Το κακό είναι ότι θα πρέπει να βολέψουμε πράματα για πέντε μέρες σε δυο τσαντούλες.

Κυριακή, 14 Οκτωβρίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

μόλις έκλεισα και το πάρκινγκ και είμαστε πανέτοιμοι για Ισπανία!

Τετάρτη, 24 Οκτωβρίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

σήμερα πήρα ένα πολύ ανησυχητικό mail από την αεροπορική. Έλεγε “Δυστυχώς οι λεπτομέρειες του ταξιδιού σας έχουν αλλάξει. Μπείτε στην σελίδα μας για να δείτε περισσότερα. Λυπούμαστε για την αναστάτωση”. Μπήκα στην σελίδα τους και είδα ότι αλλάξαν την ημέρα αναχώρησης και από Τετάρτη την πήγαν Παρασκευή! Μεγάλη μαλακία τους, να δω πώς γίνεται να το επαναφέρω.

Μόλις έκανα μια έρευνα στο ίντερνετ που είναι γεμάτο από εκνευρισμένους πρώην πελάτες τους. Φαίνεται ότι είναι πολύ σύνηθες να σου αλλάζουν το πρόγραμμα και απ’ό,τι διαβάζω η εξυπηρέτηση πελατών τους δεν είναι ό,τι καλύτερο με αποτέλεσμα πολύς κόσμος να χάνει τα χρήματά του. Μετά από πολύ ψάξιμο κατάφερα και βρήκα email επικοινωνίας και τους ζήτησα μια λύση. Τα πράγματα δεν φαίνονται καλά.

Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

σήμερα βαρέθηκα να περιμένω απάντηση. Έφτιαξα έναν λογαριασμό στο twitter, τους έστειλα μήνυμα από εκεί, λέγοντας μέσες-άκρες ότι με έχουν γράψει στα @@ τους. Ύστερα πήγα για φαγητό. Μόλις επέστρεψα, για φαντάσου! Απάντηση στο email μου! Αλλαγή του εισιτηρίου χωρίς επιπλέον κόστος ή τα λεφτά σας πίσω. Σιγά μην τους άφηνα φράγκο μετά από αυτήν την ιστορία. Τα λεφτά πίσω κι ας χάσω τα 30 ευρώ του πάρκινγκ!

Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

με τα λεφτά του αεροπλάνου που θα μπουν αύριο πήρα εισιτήρια με το τρένο. Το παίρνουμε από τη Νιμ και κάνουμε μια μετεπιβίβαση μετά τα σύνορα με την Ισπανία. Μόνο 5 ώρες συνολικό ταξίδι!

Δευτέρα, 12 Νοεμβρίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΠΑΝΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ;;; Η Λουθία μου είπε ότι το τρένο μας από τα σύνορα ως την Βαρκελώνη ακυρώθηκε, όπως και το άλλο της ημέρας. Οι Γαλλικοί σιδηρόδρομοι δεν έχουν ανακοινώσει κάτι ακόμη αλλά (περιέργως) δεν προβλέπεται μεγάλη κινητοποίηση εδώ. Έφαγα όλο το απόγευμα ψάχνοντας λύση. Από το Φιγκέρες που θα κατεβούμε ίσως έχει κανένα λεωφορείο, σίγουρα μπορούμε όμως να νοικιάσουμε αμάξι. Στην χειρότερη μένουμε εκεί το βράδυ και ολοκληρώνουμε το ταξίδι Πέμπτη πρωί. Η Μυρσίνη αρχίζει να μου λέει ότι ίσως είναι καλύτερη ιδέα να μεταφέρουμε το ταξίδι μια βδομάδα μετά για να έχουμε την ησυχία μας.

Πριν πέσω για ύπνο τσεκάρω το κινητό μου. Οι Γάλλοι με ενημέρωναν ότι το τρένο μου δεν πρόκειται καν να φτάσει ως τα σύνορα αλλά θα τερματίσει στο Περπινιάν. Κοιμήθηκα με δυσκολία.

Τρίτη, 13 Νοεμβρίου 2012:

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

από την ώρα που ξύπνησα σήμερα είχα τον Άδωνι Γεωργιάδη να ουρλιάζει μέσα στο κεφάλι μου “Δεν θα με σταματήσετε ούτε με τανκς παλιοκομμούνια απεργοί!”. Από το γραφείο ζήτησα να μου επιστραφεί το αντίτιμο για το ακυρωμένο τρένο και το αντικατέστησα με εισιτήρια Περπινιάν-Βαρκελώνη με λεωφορείο. Είμαι ΠΟΛΥ περίεργος να δω πώς θα μας πάει αύριο.

...και τώρα τι κάνουμε έξι ώρες στο Περπινιάν;

Τέσσερις χιλιάδες σκαλιά

Προσοχή προσοχή! Από τη στιγμή που έχω φάει ένα δίωρο για να βρω την αρχική φράση, προβλέπεται πολύ φόλα ανάρτηση. Σας έχω προειδοποιήσει. Καλή είναι τελικά.

Στα Cevennes έχουμε πάει άλλες δυο φορές, περιγραφές εδώ κι εδώ, και αναδεικνύονται ως αγαπημένος προορισμός μέχρι στιγμής. Μάλλον θα φταίει ότι μοιάζουν σε πολλά πράγματα με τα Ζαγόρια, τα Πωγώνια, τις Βωβούσες και τις άλλες αηδίες όπου δείχνουμε την προτίμησή μας. Αυτήν την τρίτη φορά όμως πήγαμε με συγκεκριμένο σκοπό: την ανάβαση του Mont Aigoual από το "Μονοπάτι των 4000 σκαλιών".

Αχ, το Mont Aigoual! Το φόβητρο των ορειβατών, ο γίγαντας των Cevennes, ο τοίχος πάνω από την Μεσόγειο, το θηρίο της Νότιας Γαλλίας με τα... 1567μ υψόμετρο! 'Οχι πολύ εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι το Πάικο έχει υψόμετρο 1650μ. Παρόλα αυτά, τα 4000 σκαλιά είναι όντως από τις σημαντικές αναβάσεις της περιοχής, μιας και η εκκίνηση βρίσκεται στην Valleraugue στα 353μ και αν (όπως εμείς) επιλέξεις να κάνεις τον πλήρη κύκλο πρέπει να ετοιμαστείς για 24 χορταστικά χιλιομετράκια.

Πέμπτη βράδυ (5 Οκτώβρη, έτσι;) στο τηλέφωνο με την ιδιοκτήτρια του κάμπινγκ:
-'Εχετε θέση για αντίσκηνο από αύριο μέχρι την Δευτέρα;
-Έχουμε, έχουμε. (χαχανίζοντας)

Ρόμπες και στην Ευρώπη πλέον, φτάνουμε στο τελείως άδειο κάμπινγκ Παρασκευή βράδυ και στήνουμε με τον φακό. Βραδυνό-ρομαντζάδα κάτω από τ'αστέρια με το ποτάμι δίπλα να μας παίρνει το κεφάλι. Ακούω τα πατροπαράδοτα μπινελίκια γιατί δεν είχα διαβάσει αρκετά προσεκτικά τη διαδρομή ώστε να δω ότι είναι 24χλμ και ότι αναφέρει δύο απότομα περάσματα. Τα μπαλώνω με κάτι παραδοσιακά "πάμε και βλέπουμε αγάπη μου", "αν κουραστούμε γυρίζουμε" και "μέχρι την κορυφή τουλάχιστον φαίνεται οκ" και πέφτουμε για ύπνο στο deluxe κατάλυμα.

25€ παρακαλώ. Δεν γεμίζει το μάτι αλλά έχει μέχρι και φουσκωτό
στρώμα μέσα. Γι'αυτό δεν χωράω και κοιμάμαι διαγώνια.

Το επόμενο πρωί είναι πολύ υγρό, έχει κάτσει ένα σύννεφο μέσα στην κοιλάδα, πράγμα μάλλον σύνηθες. Φτάνουμε στο σημείο εκκίνησης και αρχίζουμε αργά να ανηφορίζουμε στην ράχη που θα μας πάει ως την κορυφή σε περίπου τέσσερις ώρες.

Valleraugue

...αρχικά σε μουσκεμένο δάσος τίγκα στα μανιτάρια...

Σαν κι αυτό.

...μετά σε βράχινα περάσματα. Αριστερά μας η πλαγιά περιφραγμένη γιατί βοσκάν τα ζα.

Εντυπωσιακά περάσματα.

Οι "Προβατίνες στην ομίχλη" που λέγαμε!

...μετά ξανά μέσα στο υγρό δάσος με την ανάσα να βαραίνει και τα ρούχα να μουσκεύουν. Μας προσπερνούν δυο εικοσάχρονοι ψυχάκηδες που ανεβαίνουν τρέχοντας μόνο με ένα παγούρι νερό πάνω τους. Αχ τα νιάτα!

Η επιβράβευση για το ανέβασμα έρχεται όταν φτάνουμε στο ψηλότερο σημείο της βόλτας και βάζουμε τα σύννεφα από κάτω.

Ησυχία και ζέστη.

Ααααα η νοτιοανατολική Γαλλία!

Μετά κάθοδος και σταδιακή επανείσοδος στην υγρασία...

Ιπτάμενο τροπικό νησί. Δεν μου το βγάζεις απ'το μυαλό!

Μόνο κόκκινα είχε φίλος, τα άλλα βγήκαν και τα τσάκισαν.

Πολύ μούσκεμα σε λέω!

Λίγο πριν το φινάλε: μηνύματα συμπαράστασης.

Η Κυριακή ήταν μέρα ανάρρωσης με βολτίτσα στο χωριό όπου είχε αγορά ντόπιων προϊόντων που εδώ είναι τα γλυκά κρεμμύδια, τα κάστανα και τα μήλα. Ένα μπουκάλι χυμό μήλο και δέκα κιλά κρεμμύδια. Μη γελάς ρε, πριν μια βδομάδα ανοίξαμε το δεύτερο πεντόκιλο. Είναι βασικό κομμάτι της διατροφής!

Κι αυτά γλυκά κρεμμύδια είναι.
Να θυμηθώ να φτιάξω αύριο.

Εδώ η κοιλάδα του Taleyrac, διαμορφωμένη όλη με αναβαθμούς για να
φυτεύουν μονάχα...Καλά καλά, δεν το ξαναλέω.

Δευτέρα ξυπνήσαμε, μαζέψαμε το τσαντίρι και αφήσαμε το κάμπινγκ. Αυτή τη φορά ούτε καν οι ιδιοκτήτες ήταν εκεί. Ο δρόμος της επιστροφής προφανώς και δεν ήταν ο συντομότερος δυνατός. Πρώτα ανεβήκαμε στην κορυφή του Aigoual με το αμάξι. Ναι, φτάνει άσφαλτος μέχρι εκεί από μια καταπληκτική διαδρομή και όχι, δυο μέρες νωρίτερα περάσαμε πολύ κοντά από την κορυφή αλλά όχι ακριβώς σε αυτήν.

Η κοιλάδα της Valleraugue από κάτω μας.

Από την κορυφή μόνο αυτό. Το σύννεφο και ο αέρας δεν
λέγαν να σπάσουν ούτε για δευτερόλεπτο.

Στη συνέχεια καφεδάκι στο χωριό-resort L'Esperou και δρόμο προς τα νότια και τα χαμηλότερα υψόμετρα.

Αριστερά η Καθολική, δεξιά η Προτεσταντική εκκλησία του L'Esperou.
Παλιά είχαν κάτι θεματάκια.

Μέσα στα δάση κάναμε μεγαλόπνοα σχέδια για την άνοιξη,

Σήμερα φαίνονταν μέχρι και οι Άλπεις και η θάλασσα στα νότια!

Στο Mandagout σε ένα καταπληκτικό παντοπωλείο-εστιατόριο
ήπιαμε άλλον έναν καφέ. Αυτή είναι όμως η εκκλησία του χωριού.

Τελευταία στάση το Ganges με το όλο φωτογένεια μεσαιωνικό του γεφύρι και τα σοκάκια του κέντρου που βρωμούσαν υγρασία και κάτουρο.

Αυτά.